Een bijzondere plaatsing, deel 2
Mijn naam is Didi. Ik ben de poes van Hans en Marianne Steunenberg. Vanaf 2009 woon ik bij hen. Ik ben door mijn vorige baasje afgestaan bij het dierenasiel in Zwolle. De dochter van het baasje bleek allergisch voor mij te zijn en er moest een ander huisje voor mij gezocht worden. Nadat ik door de dierenarts was onderzocht, kwam er een foto van mij op de website van het dierenasiel te staan.
Dit ben ik
De familie Steunenberg keek regelmatig op die website en ineens zagen ze mij. De volgende dag kwam Marianne al naar het asiel om naar mij te kijken. Er was direct
een hele goede klik. Natuurlijk door mijn naam, want Didi was de bijnaam van Diederik. En door mijn speciale groene ogen (de lievelingskleur groen van Diederik) en
door mijn vacht (wit met muisgrijs). Ik mocht met haar mee naar huis! Dat vond ik heel fijn.
De eerste keer dat ik naar mijn eigen dierenarts moest, werd ik met mandje en al op een tafel gezet. De dokter deed het deurtje open en ik kwam er voorzichtig uit. Toen gaf ik de dokter keurig een pootje om me voor te stellen. Ik werd op de weegschaal gezet en ik ging heel stil zitten. De dokter heeft me toen goedgekeurd en ik kon weer naar huis.
We wonen aan een drukke straat, vlakbij een bushalte en daarom mag ik niet uit de tuin. Als Marianne de tuindeur open doet, zegt ze altijd: "Niet uit de tuin en niks mee naar binnen nemen!" Tja, ik heb weleens een kikker onder het bed verstopt! Wist je trouwens dat groene kikkers gillen wanneer ik ze in mijn bek heb? We hebben een vijver in de tuin waar heel veel kikkers in wonen. Soms kan ik er dan eentje met mijn poot pakken! Ik heb me ook wel eens vergist: toen had ik de kikker niet goed vast en gleed ik zo de vijver in! Gelukkig kan ik goed zwemmen!
Hier lig ik naar de vogels in de tuin te kijken
Ook wonen er muisjes in de tuin. Die zie ik meestal aan het eind van de middag wanneer ik binnen op de vensterbank lig. Dan kijk ik goed waar ze heen gaan en als ik dan de
volgende dag weer naar buiten mag, ga ik ze zoeken. Maar ik doe ze niks, hoor! Er is ook al eens een muisje vlak voor mijn neus langs gelopen toen ik lekker buiten in het zonnetje lag.
Dat was schrikken!
Het is ook leuk om vogeltjes bang te maken en om vlinders te pakken, maar dan worden Hans en Marianne boos. Ik probeer dat dus maar niet.
Eens kijken wat er allemaal op de laptop te zien is...
Ik vind het heel vervelend wanneer iemand een hele tijd op de laptop bezig is. Dan is er geen aandacht voor mij! Dus ga ik lekker klieren door gewoon op het toetsenbord te gaan liggen. Dan gaat dat ding tenminste uit en krijg ik weer aandacht.
Het is ook leuk om iemand pootje te haken! Eerst verstop ik me achter het gordijn of achter de bank. Als er dan iemand loopt kom ik snel te voorschijn en geef ik een tikkie met mijn
poot en ren gauw verder!
Er staat ook een stoel met een hoge rugleuning in de kamer. Daar lig ik graag bovenop, want dan kan ik alles goed in de gaten houden. Wanneer er iemand op die stoel gaat zitten, blijf ik eerst rustig liggen. En dan opeens: een tikkie en dan wegwezen! Ha ha, leuk joh!
Boven op de naaimachine!
Soms verstop ik me wel eens. Dan ga ik in een kast liggen. Of ergens anders, maar dat vertel ik natuurlijk niet. Ik ben wel eens per ongeluk in de schuur opgesloten. Toen had ik ontdekt dat ik in een fietstas kon liggen en deed iemand de deur dicht! Dat was schrikken! Ze hebben toen heel lang naar me gezocht en me gelukkig gevonden!
Het is ook leuk om op de naaimachine te liggen! Die bromt zo lekker wanneer er genaaid wordt. Alleen vervelend dat er dan een draadje langs mijn buik glijdt.
Hans en Marianne zeggen weleens dat ik net een hondje ben: ik luister (meestal) heel goed. Als ze zeggen: "wachten" dan weet ik dat ik moet gaan zitten en niet mee mag. En als ze zeggen: "Kijken met je oogjes, pootjes thuis" dan weet ik dat ik niet aan de cavia's mag komen. Maar Hans en Marianne luisteren ook heel goed! Als ik bij de kraan ga zitten, weten ze dat ik water wil drinken. Als ik eten wil, dan ga ik mekkeren en krijg ik eten.
Af en toe ben ik ook weleens een tijdje alleen thuis. Dat vind ik niet zo leuk. Als het me te lang duurt, roep ik gewoon de hele tijd: "ma, ma, ma" (ik kan de p van pa niet zeggen). En dan ben ik zo blij dat er weer iemand thuis is, dat ik de hele tijd kopjes geef en op schoot wil liggen.
Ook heb ik een grote bak met speelgoed: vooral nepmuizen en pingpongballen. Van diverse mensen ooit eens gekregen, want muizen en pingpongballen "horen" bij poezen... Nou mooi niet bij mij! Ik vind er geen bal aan! Heel soms wel, maar dan is het meer om iemand anders een pleziertje te doen.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar mocht je ook een poes (of een hond) willen, denk daar dan eerst heel goed over na. Als je besluit om er een te nemen, kijk dan eens in het dierenasiel! Daar zitten altijd zoveel vriendjes en vriendinnetjes die ook, net als ik nu heb, een heel fijn thuis zoeken! De mensen van het dierenasiel kennen hun dieren en kunnen je helpen bij het vinden van de juiste poes (of hond)!
Een bijzondere plaatsing....
Op 30 oktober jl. werd poes Didi bij ons asiel afgestaan door haar vorige baas. Omdat de dochter allergisch bleek, moest voor Didi een ander huis worden gezocht.
Deze mooie poes, met haar opvallende groenige ogen, bleek vanaf het eerste contact al een leuke en lieve poes, exact zoals haar vorige baas haar heeft omschreven. Na binnenkomst volgde de gebruikelijke werkwijze; Didi werd ingeënt, nagekeken door de dierenarts en er werd een afspraak gemaakt voor haar sterilisatie. Alles doorliep zij zonder problemen en nadat de hechtingen van de sterilisatie verwijderd waren, is ze op de website van het asiel gezet. Op zoek naar een nieuwe baas dus, net zoals de ruim 90 andere poezen die bij ons verbleven.
Ik herinner me nog heel goed dat Marianne Steunenberg, heel kort nadat Didi op de site gezet is, langs kwam en vertelde dat dit DE poes was waarna ze op zoek waren. Waarom van alle poezen juist deze, toch niet heel opvallende, poes? Nou, ten eerste natuurlijk door de naam (Didi was Diederiks bijnaam), die aparte groene ogen (Diederiks lievelingskleur) en het muisgrijs van de vacht (tja, muis...)
Nu komen dit soort situaties soms vaker voor, maar dit gaf ons ook een speciaal gevoel. Het leek de ideale situatie voor Didi, dus verhuisde ze naar de familie Steunenberg.
Wij hadden hier in de maanden daarna niet meer verder aan gedacht totdat Marianne langskwam om een poster voor het Diederik Steunenberg Jeugdtoernooi langs te brengen.
Zij vertelde hoe blij ze met Didi waren en dat het inderdaad een speciale poes bleek.
Qua karakter komt Didi overeen met het karakter van Diederik, maar ook bepaalde gewoontes die Diederik had.... heeft Didi ook!
De foto van Didi's vaste ligplek, het gedenkhoekje van Diederik bevestigde het helemaal: deze poes hoort gewoon bij deze familie!
Wij zijn erg blij met deze adoptie, want dat is waar het asiel toch om draait. En het feit dat deze poes "voorbestemd" (b)leek maakt het wel heel erg speciaal!
Namens het team & de vrijwilligers van Stichting Zwols Dierenasiel,
Remco Liefers